Kościół MB Królowej Polski i św. Maternusa

Główna świątynia w prafii erygowanej jeszcze w XIII stuleciu. Zabytkowy kościół jest młodszy od wspólnoty o jakieś pół millenium - wybudowano go w 1732 roku lub później, w II poł. XVIII wieku. Opinie badaczy są rozbieżne. Architektonicznie budowla stanowi intrygującą mieszankę różnych nurtów, przeważnie barokowych.

Konstrukcja ma charakter orientowanej, trójnawowej bazyliki. W pierwszych latach XIX w. przeszła poważną modernizację, zainicjowaną przez ówczesnych właścicieli - ród Mutiusów. W tym czasie prawdopodobnie powstała 34-metrowa wieża z cebulastą kopułą, ozdobiona portalem z herbem arystokratów. Współczesne wyposażenie i wystrój strońskiego kościoła Matki Boskiej Królowej Polski i Świętego Maternusa w większości pochodzą właśnie z przełomów XVIII i XIX stulecia.

Spośród wielu urodziwych dzieł sztuki sakralnej warto wyróżnić polichromie łączące wczesny neoklasycyzm z późnym barokiem, klasyczny ołtarz główny z barokowym tabernakulum, pełne efektownych płaskorzeźb oraz figur barokowe ołtarze boczne, kolebkowe sklepienie szczodrze pokryte obrazami i freskami oraz przebogatą barokową ambonę z gankiem.

Wspaniały zabytek pełen przepięknych i bogatych dzieł sztuki sakralnej. Budowę kościoła datuje się różnie, mniej więcej na połowę XVIII w. Architektonicznie świątynia reprezentuje rozmaite nurty baroku, większe zróżnicowanie widać w wyposażeniu i dekoracjach wnętrza. Klasyczny ołtarz główny, barokowe ołtarze boczne i ambona czy łączące oba te style polichromie.